દુભાય લાગણીઓ.

લાગણીઓ પણ કેવી ખરું ને!

રોજ રોજ દુભાયા કરે,

દેવ મહાદેવ, માતાજી પિતાજી

ઈશ્વર, અલ્લાહ ને ઈશુ,

કોઈને કોઈના નામે બસ દુભાયાં જ કરે.

આવેદનના કાગળિયાં લખાય ને,

ઘાસના પૂતળાં ને ચંપાય દીવાસળી,

ઘર, મંદિર, મસ્જિદ, ચર્ચ ની બહાર

દોડી આવે ઠેકેદારો, 

મીડિયા માં ડીબેટુ ઉપર ડીબેટુ થાય. 

તોય ન કોઈ ઉકેલ આવે, ન લાવે. 

લાગણીઓ પણ કેવી!!

કુણી કુણી, ઝીણી ઝીણી,

ભીની ભીની, ને પાછી બટકણી,

જબરીએય ખરી હો, આ લાગણીઓ,

બસ હાલતાં ચાલતાં દુભાઇ જાય,

પાનખરના પીળા થયેલ પાંદડા જેવી,

જરીક પવન વાય ને ખરી પડે,

એમ દુભાય જાય,

બટકણી પણ એવી,

હાલતાં ચાલતાં બટકી જાય,

બટકણાં ઝાડ ની ડાળી જેવી,

બસ અડો ને કકડભૂસ થઈ બટકી પડે,

 હજારો મૃત્યુ પર આંસુ નું ટીપુંય

ન પાડતા, લાગણીશીલીયા

ઠેકેદારો ની લાગણીઓ,

દુભાય જાય બસ એક

માખી જો ભૂલથી બેસી જાય

પ્રસાદની થાળી ના એક પેંડા પર,

દુભાય જાય જો લીલી ચાદર

ક્યાંક અડી જાય કોઈ બાઈ,

પણ, ના દુભાય ભલે ને

કોઈ 5, 25, 55 વર્ષની

સ્ત્રી પર બળાત્કાર થાય,

ના દુભાય ભલેને

કોઈ વંશીય જાતીય હુમલા કરે,

મુતર પીવડાવે, નગ્ન કરી ફેરવે,

ગાડી એ બાંધી મારે,

મૂછો, મોજડી ઉતરાવે,

કે પ્રેમી જોડલા ને રિબાવી રીવાવી મારી નાખે.

તોય જરી ય ન દુભાય એવી લચીલી લાગણીઓ.