વેલી પરોઢે

4 વાગે ઉઠતાંવેંત

લાકડે ચૂલો સળગાવતા,

નાના છોરા સૂતાં મેલી

છો વાગે હાજરી 

પુરાવી

હાથમાં સાવરણો ને ડબો 

લેતાં,

આખા દી'નો કચરો 

વાળતા-વાળતા 12 વાગતાં.

રેઢા મેલેલા છોરા,

ઉઠતાં, 

મોં ધોયું-ન-ધોયું,

કિટલીનો ટાઢો ચા,

ને રાતના રોટલા આરોગતાં.

શેનું વ્હાલ? કેવી ચોખ્ખાઈ?

કેવી નિહાલ??? કશુંય નહિ...

બસ માડી ક્યારે આવશે

એ જ નિહાળતાં.

300 રુપરડી

મજૂરીએ, 24 કલાક બાંધતા

રાતે બાર વાગેય

આવી, ડેલી ખખડાવતાં.

ગંધાતી ગટર,

માંહે ઊતારતાં...

એક રૂપિયો તોય

ઓવરટાઈમ નો

ન આપતા.

ઉપરથી ઘણી પર

એ રોફ ઝાડતાં

કામે નહિ રાખી

કહી

અમને ફફડાવતા.

મૂકી દેવું સે કામ

જાવ નહિ પકડવું ઝાડું,

એમ કહી જ્યારે, વટ દેખાડતાં.

ભુખ્યાપેટ, ખાલી વાસણ,

ખખડાવતાં.

કોઈ કારખાને જઈ,

કામ જ્યારે માંગતા,

જાત પૂછી,

મોં બગાડી ફરી

ઝાડું પકડાવતાં...

થાનગઢ ના સફાઈ કર્મચારી ના મોંઢે સાંભળેલી એમના જીવનની વાસ્તવિકતા માત્ર છે.

લાસ્ટ યર પોસ્ટ...