ખુરશી ખતરામાં

 

જય શ્રી રામ જય શ્રી રામ

હૈયે હરખ ન માતો.

શબરી-કેવટ- હનુમાનના વારસોને

કહેણ આવ્યા અયોધ્યાથી.

રામલલ્લા બોલાવે

હૈયે હરખ ન માતો.

ડોહી-ડોહા બીવી-બચ્ચાં

આંનદે કિલકિલતાં

કપાળે તિલક ગળે ફૂલહાર

પ્રવેશ્યા ટ્રેનદ્વારે

બકરો ચાલ્યો જાણે બલિ થવા મંદિરે

બેઠાં ડબ્બે, નાસ્તા-પાણી

મોજમજા- રામધૂન સંગાથે

હિંદુ હિંદુ બસ હિંદુ સૌ

ન કોઈ જાતિ-પાતિ

કેવા છો? ક્યાંના છો?

સવાલો જ્યાં કર્યા એકબીજાને

ન કોઈ બ્રાહ્મણ ન કોઈ વાણિયો

ન કોઈ દરબાર નીકળ્યો.

વણકર કોળી રોહિત બાવા

કણબી આદિવાસી નીકળ્યા

મજૂરી ખેતી જોડા સીવનારા

ઝૂંપડા-પોળ-ચાલીવાળા નીકળ્યા.

ફરતી ફરતી ટ્રેન ગોધરા પહોંચી

બેય ડબ્બા સળગાવ્યા

રોકકળ વચ્ચે જીવતા ભૂંજાયા

બચાવો બચાવો કહેતા તોયે

રામ ન વહારે ધાયા.

ગોધરાની આગ ગુજરાતમાં ફેલાણી

અનુગોધરા થઈ આગળ ઝિલાણી.

એક બે ને પાંચ દસ વર્ષ પછી

આંખો ખુલી

અપરાધી બહાર ઘૂમે

નિર્દોષ પુરાયા જેલમાં જોને

ન કોઈ મૌલવી ન કોઈ મઠાધિપતિ

એમણે તો બસ 

નાનીમોટી ખુરશીઓ મેળવી.

રાજકારણનો એકડો બગડો

ગરીબોને ન આવડે.

લુચ્ચા-સંધીઓ ગરીબોને હવે

સમરસતાના પાઠ ભણાવે.

ફરી ફરીને રામમંદિરના નામે

ગરીબોને ફોસલાવે.

દોડો દોડો ધર્મ ખતરામાં,

રામલલ્લા બોલાવે.

એવા એવા ભાષણ ઠોકે, 

યુવાનોને ભરમાવે.

'મંદિર વહી બનાયેંગે' કહીને

હિંદુઓને સપના દેખાડે

ન ધર્મ ન રાજ્ય ન દેશ

નથી કોઈ ખતરામાં.

હે ભારતિયો સમજી જાજો,

ખુરશી છે ખતરામાં.

ગરીબ મજદૂર યુવાનો

પછી જીવ ગુમાવી દેશો.

ન રામ ન હનુમાન ન કૃષ્ણ

ન અલ્લાહ બચાવવા આવશે.