શિયાળાની ટાઢમાં

એ ઉઠતી,

ચૂલો પેટાવતી, રોટી શેકતી,

બરાબર પાંચ વાગ્યેએ

બીજાઓ સંગે સીમની

વાટ પકડતી.

હાથમાં દોરડાંને કુહાડી,

ત્રણ-ચાર ગાઉએ

ચાલી નાખતી.

રસ્તે આવતી વાવે ઉતરી

ઠંડો કોઠો કરતી.

બે કલાકની મહેનતેએ

બાવળ કાપીને

ભારો બાંધતી.

બે મણનો ભારો માથે

ઉપાડતીને ચાલતી પકડતી.

પાછા જ્યારે એ વળતી,

સૂરજનાં કિરણે ચળકતી.

જ્યારે, 

પાનીથી ઢીંચણ સુધીની

સાડીનો છેડો વાળીને

કમરે ખોસતી.

ત્યારે, 

ઢીંચણથી નીચે 

લાલ-લાલ આડા-ઉભા 

લીટાઓ ઝળકાવતી,

કાંટાની ડિઝાઈન દેખાડતી.

માથે ઉપાડેલ ભારામાંથી કાંટો

જો વાળમાં વાગતો

તો,

ફૂટેલા માથામાંથી નિકળેલી

લોહીની નદીની શેર

કપાળે થઈ નાકે

સૂકાતી.

એ ભારા સંગાથે

વાતો કરતી 

જ્યારે, ઘરે આવતી,

ઓટલે બેસી લેશન કરતી

દીકરી દોડીને,

પાણીનો લોટો ધરતી.

થાકલો ખાવા ઓટે એ બેસતી,

સાડીના પાલવે બાંધેલાં 

મુઠ્ઠી બોર બાળકોને આપતી.

હથેળીમાં રહેલી કાંટાળી ફાંસ

પછી, એની દીકરી 

સોયથી નીકાળતી.

દસેક મિનિટની રીસેસ પછી,

બાઈ ફરી ઘરના કામે ચડતી.

બસ, આમ જ ગરીબ,

મજદૂર બાઈ જિંદગી જીવતી.

હૂબહૂ વર્ણન છે,  જ્યારે હું નાની હતી ત્યારે, મારા માં(મમ્મી) લાકડાનાં ભારા લાવતા.