સમાગમની ભીખ

રસ્તે રખડતી ભટકતી

વેરવિખેર વાળ સાથે ફરતી

દાયકા જૂનાં

મેલાં લૂગડાંથી શરીર ઢાંકતી

કંઈ કેટલાંય બાકોરાંમાંથી

કાળામેશ ઢીંચણને, સાથળને સંતાડતી

હાલતાં-ચાલતાં

ટીખળિયાઓથી ડરતી પથ્થર ફેંકતી

એ જીવતી લાશ બની તોય જીવતી

શિયાળે ઠરતી ઉનાળે હાંફતી

ચોમાસે થરથર કાંપતી

દી ઊગે ને આથમે

એ હાથે જ્યારે ખાવા-પીવાનું માંગતી

સજ્જનોની વાણી: 'આઘી જા, હટ!'

તિરસ્કાર ભરી નજરે

એને તાકતી

રાતના અંધારે

એ જ સજ્જનો દુર્જનો બની

એ માંસના લોચા નિચોવતા

ગાંડી, પાગલ 'ડાકણ'રૂપી મા

તોય,

સજ્જનોના સમાગમની ભીખને

ખોળે રાખી હેતથી પંપાળતી...

(St. સ્ટેન્ડમાં જોયેલી એક પાગલ સ્ત્રીના ખોળામાં બાળક...અચાનક મનમાં યાદ આવ્યું આ)